Mensen die zonder gêne recht uit het hart durven te spreken zijn zeldzaam. Soms ontmoet je ze spontaan. Deze keer gebeurt dit tijdens een treinreisje. Je stapt in en belandt in de ruimte tussen de volle coupés, waar je naar een strategisch plekje zoekt om te staan. Zodanig dat je nog wel grip hebt op momenten dat de trein tot zijn schokkende stilstand komt. Maar ook op die manier dat je niet in de nek van andere passagiers hangt. Zo keurig als je kunt blijf je op de plaats rust. De trein gaat rijden en stopt bij ieder klein station. Een enkele reiziger stapt uit en veel meer stappen er in. De trein wordt steeds voller. Je maakt wat grapjes met je ‘medestaanders’ en kijkt geruststellend naar de kleine kinderen die wat angstig omhoog kijken naar al die grote mensen om hen heen. Je weet goed hoe beklemmend dat voelde. Al die grote lijven die niet in de gaten lijken te hebben dat jij als klein mensje alleen maar tegen hun benen kan kijken. Dan klinkt de luide stem van de conducteur. Aan zijn uitspraak hoor je dat hij van oorsprong uit het Caribische gebied komt. Hij laat een vrolijke woordenwaterval neer druppelen: “Lieve reizigers, het is vandaag een stralende dag en we zijn met velen in deze trein. Helaas kan ik de trein niet groter toveren, dus we zullen het met z’n allen gezellig moeten maken.” Iedereen glimlacht. Deze man weet je echt op te beuren. Bij het volgende station stroomt de trein nog voller. Als haringen in een tonnetje houd je je adem wat meer in. Opnieuw begint de conducteur te praten: “Besef dat jullie allemaal een juweel zijn. Bescherm het goed en straal uw schoonheid zoveel mogelijk naar buiten.” Bij de mensen die het eerdere bericht hadden gehoord breekt de lach verder door. De nieuwelingen kijken verbaasd en lachen voorzichtig mee. De stemming in de trein is plezierig. Bij het volgende station zegt hij: “Als je geen fijne mensen om je heen vindt, is het nu jouw kans om er eentje te zijn!” Ondanks al je fysieke bedrukking, schiet je hardop in de lach. De trein nadert het eindstation. De conducteur fikst het nog een keer. Op bijna zingende tonen klinkt: “We zijn helaas al bij het eindstation. Ik wens jullie een fijne dag. Geniet van de zon buiten en laat die ook naar binnen schijnen. Zeil mee met de wolken. Laat ze regenen op z’n tijd en blaas ze weg als het genoeg is. Graag tot de volgende keer!” In zijn zonnezegen loop je over het perron en bedenkt dankbaar: zo simpel kan het zijn. Als je je gevoel legt in wat je doet, kun je de meest vervelende en banale situatie transformeren tot een gelukzalig schaterfeest. Deze conducteur beheerst deze kunst en is voor jou zonder twijfel een ware ster-heeyaa-Sint.
